Verschil tussen Synaptic en USC?

[ivo]

Dag Ubuntuers,

Wat is het verschil tussen het Ubuntu Software Center (onder menu Applications) en Synaptic Package Manager?

Waarom wordt dat niet inelkaar geschoven?

[Nunslaughter]

Daar zijn ze mee bezig. Naar wat ik heb begrepen moet zo ongeveer alles wat met software installeren en bronnen beheren in het Software Centrum komen.

En wat het verschil is? De interface, en in Synaptic zijn ook meer pakketjes te vinden.

[HarzG]

Er zijn ook een tegenargument om het in elkaar te schuiven. Ik ben tegen een ontwikkeling waar de Linux distributies telkens weer voor hun eigen toko het wiel gaan uitvinden. Het zou beter zijn om samen te werken en niet telkens weer elkaars concurrent te zijn. Wie de beste applicatie schrijft, verdient ondersteuning en hierdoor kan een andere ontwikkelaar helpen om de grafische kant de verfijnen en modulair passend te maken voor de verschillende grafische omgevingen/desktops.

Synaptic kan volgens mij op alle Debian systemen gebruikt worden (en andere Linux versies die apt gebruiken).
Over de structuur/logica/functies van Synaptic is waarschijnlijk al een paar jaar nagedacht en die wordt telkens verfijnd.

Als het Ubuntu Software Center zou werken als een begrijpelijke grafische omgeving zonder verlies van functionaliteit, dan is dat prima.
Zolang ik met Synaptic veel meer kan zien en kan regelen, blijf ik bij Synaptic of gebruik de terminal voor apt.
Maar door een half jaar Ubuntu-gebruik ben ik inmiddels wat verwend en moet nadenken hoe de commando's ook weer waren (apt-cache policy en dergelijke ...).

[ivo]

Ik vind het alleen maar verwarrend dat er verschillende manieren zijn om software te installeren.
Vandaar ook mijn vraag.

Wanneer de ene nou nog specifiek zou zijn voor systeem software, drivers, etcétera en de andere voor end-user applicaties, maar dat is ook niet zo.

Inelkaar schuiven dus, die handel.

[HarzG]

Het is eigenlijk al lang "in elkaar geschoven", nl. in apt en dat kan je in de terminal uitvoeren.
Dat wat daaromheen gebouwd is, zijn grafische schillen die uit de apt-bronnen lezen welke software beschikbaar/verouderd/geïnstalleerd etc. is.

De kunst is het dan om een begrijpelijke grafische schil te maken die niet vastloopt als je via een opdracht vraagt de grafische schil zelf te actualiseren, de complete grafische driverboel (Xorg) of de hardware-herkenning (hal, udev) te vervangen.
Er zijn Debian-systemen die standaard alle upgrades en installaties in runlevel 3 uitvoeren, dat is zonder grafische omgeving. Hierdoor is de kans op conflicten tijdens de installatie van pakketten nihil. Zodra iets niet correct geïnstalleerd kan worden, komt een melding/vraag op het scherm met (globaal) de opties "ja/nee of repareren/verwijderen".

De klanten die met Ubuntu werken willen grotendeels zo min mogelijk vragen en meldingen zien. Als gevolg van deze optimalisatie komt een inherent nadeel van deze filosofie naar voren. Ubuntu Linux dwingt de gebruikers niet om zich uitgebreid te verdiepen in alles wat "onder de motorkap" zit. Hierdoor houden veel gebruikers verwachtingen die door Windows-ervaringen zijn ontstaan. Er wordt bijna geen handleiding/documentatie gelezen, software van derden wordt geïnstalleerd zonder te weten of die correct functioneert of misschien het systeem destabiliseert.

Elke keus voor een grafische schil voor de installatie van software voor Ubuntu moet zowel laagdrempelig zijn, maar ook de gebruiker kunnen beschermen tegen installatiefouten. Het ultieme knopje zou dan een "ongedaan maken" van een installatie moeten zijn, als de pc of sommige programma's niet meer correct reageren. Dat komt dan in de buurt van de gedachte achter de Windows-herstelpunten, maar ik zou dan de betrouwbare werking belangrijker vinden dan de grafische schil. Ik ken uit eigen ervaring op kantoor Windows-herstelpunten die niet correct werkten en die het systeem eerder onbetrouwbaarder maakten (vastloper bij de herstart). Dat wil ik in Linux niet zien.