Ik ben een noob op Linuxgebied, maar lees graag om te leren, onthouden, proberen en misschien ooit nog eens te leren. Zoals ik dat eigenlijk gewend ben, vanaf jongsaf-aan, oren en ogen open, vragen, denken, terugkoppelen en dan je mening vormen. En het gekeerde gebruiken.
Maar ik merk dat die houding ouderwets lijkt te raken: met 4 kids (jongvolwassenen) in de categorie 19 tot 22 jaar constateer ik dat DUH! een term is die met allerlei andere straattaal gepaard gaat. Mijn dochter kwam er als eerste mee: DUHHUH... Nadat ze me gevraagd had om een probleem op te lossen en ik vroeg wat ze al gedaan had om in dat probleem te geraken en of ze dit en dat al gedaan had....
Ik ervoer dat DUHHUH als een uitlating die mijn stupiditeit benadrukte en het ultralogische dat ze dat allemaal zelf al geprobeerd had. Ik heb er geen achtbop geslagen en haar probleem lekker bij haarzelf laten liggen, ze heeft er weken over gedaan om het uit te zoeken.
Zij, en ook de anderen kregen in de gaten dat het geen schande is om fouten te maken, om fouten te maken wanneer je een fout probeert op te lossen of wanneer je hulp vraagt. Het is ook geen schande om de hulp dan om zijn merites te beschouwen: helpt het, heb ik er wat aan? Maar ik vind het nog steeds een schande dat je dan degenen die hulp bieden schoffeert met je taalgebruik, omdat je het blijkbaar nodig hebt om je superioriteit te laten blijken, om je eigen fout goed te maken? Het zegt niets over de hulpverlener, en alles over je zielige zelf. Vind ik. De oude dame die vanmiddag op Rotterdam CS van de roltrap viel, en daarbij nog eens drie oude dames in haar val meesleepte was dolgelukkig toen ze door mij en omstanders weer overeind geholpen werd. Had ze mij toen een DUH toegevoegd had ik haar zo weer omver geknikkerd....