Het artikel over SSD’s (onderaan):
If you own an SSD, there is simply no point in worrying about fragmented files as those disks can access their storage randomly, wheres HDDs access sequentially. Defragging your SSD will only increase the read/write count and thus reduce the lifetime of your disk. SSD owners should convey their interest on the TRIM function instead,
Het artikel waar Pjotr naar verwijst gaat over space-fragmentation en niet over file-fragmentation, is uit 2008 en niet actueel meer. Na 2008 is in veel besturingssystemen de TRIM functie gekomen. Ook de firmware van SSD’s is de laatste jaren verder ontwikkeld om dit effect (onafhankelijk van TRIM) te minimaliseren.
Appels en peren vergelijken is geen goed idee. Het gaat uiteindelijk niet om wel of niet
defragmenteren, maar om het
voorkómen van fragmentatie.
Het artikel uit 2008 is daarom in dat opzicht nog steeds actueel: ook bij een SSD wil je fragmentatie voorkómen. Met name ruimtefragmentatie: TRIM loopt per definitie achter de feiten aan. Een mechanische
zoektijd van 0 (zoals bij SSD's het geval is), is nog steeds geen
totale I/O-tijd van 0.
Ongeacht de snelheid van een SSD, kan zijn I/O-tijd nimmer 0 zijn. De prestatie-achteruitgang van een SSD bij fragmentatie, wordt niet rechtstreeks door het SSD-apparaat veroorzaakt, maar door het systeem als geheel.
De klus voor het systeem wordt zwaarder, als er meer brokstukken van bestanden aan elkaar gelijmd moeten worden en er meer nieuwe bestanden in mootjes moeten worden gehakt. Hoe zwaarder de klus, hoe langer de verwerkingstijd.
Net zoals bij draaischijven, wil je dus bij SSD's voorkomen dat er fragmentatie ontstaat. Door voldoende vrije ruimte te behouden op de partitie.
Defragmenteren wil je sowieso niet. Fragmentatie voorkómen, daar gaat het om. In Linux is dat van oudsher makkelijk gemaakt.