Ik vermoed dat Ubuntu op de lange termijn een soort android wordt. Niet zozeer qua vormgeving, maar meer dat het een op zichzelf staand OS wordt, wat nog wel op een linux kernel draait, maar verder niet echt als een linux distro beschouwd kan worden. Het lijkt steeds meer een blackbox systeem te worden wat zich afzonderd van de upstream, waarin de gebruiker afgeschermd wordt van opties, om alles zgn. eenvoudig en gebruiksvriendelijk te maken. Unity is daar voor mij een voorbeeld van, maar bijvoorbeeld ook het vervangen van synaptic door het software center. Op zich heb ik niets tegen het software center, het ziet er mooi uit en zal prima werken, maar je ze niet echt meer wat je allemaal installeerd. Natuurlijk is synaptic nog steeds beschikbaar, maar het lijkt een trend in een richting die mij persoonlijk niet bevalt.
Misschien klinkt het allemaal wat te pessimistisch, maar dit is een beetje het beeld wat ik krijg naar aanleiding van met name de laatste 2 releases. Ik ben zelf ook al een tijdje afgehaakt en draai Ubuntu (10.10) alleen nog op m'n werk.